Namen Blijven
Door: Zilla van Dijk
Soms zijn er parels van ontmoetingen die zo diep raken dat het bij mij blijft. Het dient als ondersteuning om me te blijven herinneren waarom mijn werk als ritueelbegeleider zoveel voldoening schenkt.
Bij Namen Blijven in 2016 mocht ik gedichten voorlezen. Het is een dankbare taak om nabestaanden onverdeeld te ontmoeten in hun rouwen. Droefenis is zichtbaar in de ogen die de mijne vinden en tijdens het voordragen worden deze ogen vaak waterig. Nu stond er een hele groep voor mij. Het was duidelijk een familie van drie generaties die bij elkaar hoorde. Het licht van de fakkels op de route liet een warme gloed op hun gezichten achter. Het verdriet en gemis was zichtbaar én voelbaar. Bij navraag vertelde ze over hun verse verdriet. Oma, die nog veel te jong was, miste ze.
Helemaal vooraan stond een klein meisje mij aandachtig te bekijken. Ze droeg de tas met een brandende lichtbal die ze later zouden gebruiken. Ik hurkte om zo volledige aandacht te hebben voor dit meisje opdat haar familie de intentie kan voelen door haar heen. Ik sloeg mijn boek open bij het volgende gedicht van Yvonne van Emmerik:
De grote mensen dragen
te samen een groot verdriet
Voor ons, de kleine kinderen,
vinden zij de woorden niet.
Zij zijn als een wolk, die zwaar boven ons hangt
en wij doen wel braaf wat van ons wordt verlangd
maar wij zijn kinderen van de zon.
Voor ons houdt de aarde haar geuren en kleuren.
Wij lachen en huilen en spelen en treuren.
We dansen als vlinders van distel naar rozen
en zingen een lied voor de hopelozen.
Wij vinden voor doden de woorden niet
want zij leven bij ons, we vergeten hen niet.
Ze krijgen een plaats in ons hart en ons spel
en in onze dromen daar leven zij wel!
Wij geven de doden een plaats in de zon
bij de duizende sterren waar alles begon
en onze tranen van afscheidsverdriet
zullen één voor één drogen in ons zonnelied.
Bij: “Ze krijgen een plaats in ons hart en ons spel” legde ik mijn hand op haar hart. Ze bleef me oplettend aankijken. Na de laatste woorden was er stilte. Daarna een dankbare knik van de groepsgenoten voordat ze de weg vervolgden. Het meisje bleef mij nakijken totdat ik uit zicht verdween. Toen haar na afloop van de route gevraagd werd wat ze nog het beste kon herinneren van de wandeling zei ze: “Het gedicht”.
In 2017 vind Namen Blijven, een gedenkwandeling voor persoonlijk en eigentijds herdenken in Almere, plaats op vrijdag 27 oktober.
Meer informatie: www.namenblijven.nl
