Niet iedereen voelt zich betrokken bij openbaar herdenken. Sommigen ervaren herdenken als iets héél persoonlijks. Zó persoonlijk dat je het liefst een eigen herdenkinkje wil, bij een eigen “monument”, op een eigen moment. Samenzijn vieren door familieverhalen te bevrijden. Door een geleefd leven te delen, houd je de  inspiratie, het gedachtegoed en de betekenis van de voorouders levend. Vieren om wie ze waren en wat ze te vertellen hebben. Genezing door geschiedenis te delen brengt verbinding vanuit jouw roots.

Persoonlijk herdenken kan op velen manieren maar de kracht van een eerbetoon of herinneringsviering van voorouders is gelegen in de uitnodiging om dieper te wortelen en verder te groeien.

Het biedt:

·       wederzijds begrip & erkenning
·       heling & troost
·       verdieping & hechtere familieconnectie
·       overdracht van de familiegeschiedenis
·       identiteitsverheldering

Oorlogsgetroffenen verdienen een specifieke benadering die ik kan bieden. Traumatische gebeurtenissen en ervaringen in combinatie met niet kunnen rouwen tijdens een oorlog maakt dat er sprake kan zijn van gecompliceerde rouw en overdracht van trauma`s. Een privéritueel of herdenkingsceremonie speelt hierin een betekenisvolle rol en kan een therapeutisch effect hebben. Binnen families kan het gezellig zijn maar kunnen juist ook onderhuids onafgewerkte zaken spelen. Volledige begeleiding is dan een belangrijke toevoeging. Aan de hand van een persoonlijkheidsanalyse van de te herdenken persoon komen we tot de keuze van een persoonlijk symbool. Dit symbool dient als kapstok voor het ritueel en de viering of herdenking om inhoud met verdieping te bieden.

Irma, een vrouw van 76 jaar, kon niet bij het overlijden en de uitvaart van haar vader zijn. Dit zat haar jaren na dato nog steeds dwars. Haar vader herdenken voelde als een handvat om daar iets mee te doen. Een moment te kiezen om dit met de inmiddels uit vier generaties bestaande familie te delen. Bij de eerste ontmoeting werd duidelijk dat er nog een aantal onverwerkte zaken lagen. Omdat de focus voornamelijk bij haar vader lag, voelde ze ruimte om openlijk te spreken en zich kwetsbaar op te stellen. De gedachtenisviering die ik mocht ontwerpen en uitvoeren had een confronterende, helende en verbindende basis. Irma schetste een beeld van haar vader en zijn aandeel in de oorlog als verzetsdeelnemer. Hiermee werden haar traumatische jeugdervaringen als een ontluikende bloem zichtbaar en duidelijk. Tijdens het samenzijn hoorde de familie dingen die ze niet wisten, ook hun roots werden aangeraakt en het werd duidelijk waarom oma Irma is zoals ze is. Zelf voelde Irma zich gezien, gekend én geheeld. Ze kon haar vader alsnog toedekken én weer laten opbloeien. Het licht en de verhalen doorgeven aan de volgende generaties. Een sterke ervaring wat een persoonlijke herdenking kan betekenen voor de oudste generatie en een familie als geheel.

Tijdens de jaarlijkse herdenkingen is zichtbaar hoezeer de oudere generaties geraakt zijn door de tweede wereldoorlog. Voor sommigen is het te belastend om deze fysiek bij te wonen. De uitzending op tv biedt dan uitkomst om er toch een beetje bij te zijn. Maar veel mooier is het voor de oudste generatie om met de hele familie een eigen herdenking gebaseerd op jullie roots samen te stellen!