Wat wens jij de ander – of misschien jezelf – in tijden van verlies, lijden, ingrijpende gebeurtenissen, pijn of gemis?
STERKTE?
Dat is wat we vaak zeggen. De intentie is begrijpelijk en goed bedoeld: je hoopt dat de ander overeind blijft in alle ellende.
Maar wanneer we dieper kijken, wat wordt er dan eigenlijk gezegd? Hoe interpreteert ons lijf en ons hoofd sterkte?
Dat je sterk moet zijn. Dat je jezelf erdoorheen moet slaan. Dat je niet mag breken, ook al vraagt je lichaam iets anders.
Veel mensen voelen dit als een opdracht: sterk zijn, koste wat het kost. En juist daardoor kan er minder ruimte zijn om echt te voelen, te doorleven, te helen. Herken je dat?
ZACHTHEID…
Aan mensen die rouwen of met ingrijpende gebeurtenissen te maken hebben, wens ik meestal het omgekeerde: zachtheid.
Omdat zachtheid ons dichter bij onze innerlijke brengt. Zachtheid betekent niet dat je zwak bent. Het betekent dat je jezelf toestemming geeft om te voelen. Dat je voelt en mag doen waar je werkelijk behoefte aan hebt.
Zachtheid trekt niet, ze biedt ruimte. Ze vecht niet, maar laat zijn. Ze zegt: het is oké zoals het nu is.
DE KRACHT VAN MILDHEID
Pas wanneer we met zachtheid, mildheid, mededogen en compassie kijken naar wat pijn doet, hard is of schuurt, ontstaat er ruimte om werkelijk krachtig te zijn. Zachtheid is geen zwakte, er is moed voor nodig. Zachtheid is een voedingsbodem voor herstel, innerlijke groei, en diepe menselijkheid. Dat wens ik mijzelf én anderen toe.
EEN UITNODIGING
Zullen we meer onze kwetsbare kant durven laten zien?
Zullen we onze tranen laten stromen in plaats van ze weg te slikken?
Zullen we steun vragen in plaats van te denken: ik red het wel?
“Zullen we de zachtheid toelaten – in onze tranen, in onze woorden, in ons zijn. Omdat zachtheid ons voller, vrijer en meer mens maakt.”
